__සුනඛයෙකුගේ පාපොච්චාරණය__

          "සෑම මිනිසෙකුටම බල්ලෙකු සිටිය යුතුය" යන පැරණි කියමන මං අහලා තියෙනවා. එත් මට හිතෙන්නේ :සෑම බල්ලෙකුටම මිනිසෙක් සිටිය යුතුයි" කියලයි.
                                බල්ලෙකු වූ මා කතා කරන්නේ මොන දෙයක් ගැනද කියන්න මං දන්නවා.හැම බල්ලෙකුම ඉතා පරීක්ෂාවෙන් මිනිසෙකු තෝරාගන්න ඕනා.ඒ තේරීම වෙන්න ඕනේ ඉතා කරුණාවන්ත බල්ලන්ට ආදරේ කරන හැන්දෑවට ඇවිදින්න කැමති කෙනෙක්.
            ඒ අතින් මං තෝරාගත්ත මනුස්සයා ඒ හැම අතින්ම සම්පුර්ණ කෙනෙක්.මං කියලා දෙන ඕනෑම දෙයක් ඉක්මනින් වටහා ගන්න එයාට පුළුවන්.මං මුලින් එයාට ඉගැන්නුවේ මට බෝල විසි කරන හැටි.එයා ඈත ඉඳන් ඉන්නකොට මං කටින් බොලේ අරන් ගිහින් එයා ළඟ තියලා ඈතට දුවනවා.එයා තේරුම් ගන්නවා එතකොට එය මා වෙත විසි කල යුතු බව. ඉතින් මේ විදියට අපි සෑහෙන වෙලාවක් සෙල්ලම් කලාම මට කලින් ඔහු විඩාටව පත් වෙනවා. අන්න ඒ වගේ වෙලාවට මට හිතෙනවා මිනිසෙක් අප තරම් (බල්ලෙකු තරම් )ශක්තිමත් නෑ කියලා.
                          සමහර වෙලාවට හැන්දෑවේ අපි ඇවිදින කොට ඔහු ඔහේ උඩ බලාගෙන යනවා. එතකොට මං කරන්නේ වරක් දෙවරක් ඔහුගේ පා අතරින් එහා මෙහා පැනීමයි. එතකොට ඔහු ඔහුගේ අතේ කර පටිය තද කර රඳවා ගන්නවා. ඒ කියන්නේ ඔහු මගේ ළඟටම වී ඉන්න බවයි.
                       දවසක් මගේ මිනිසා පාන්දරම මගේ කරපටියත් අරන් දුවමින් හිටියා.එත් මට දැනුනේ හරිම කම්මැලි කමක්. මං එකවරම නැවතුනා. ඔහු පටිය පැටලී බිම වැටුනා. ඉන් පස්සේ ඔහු හෙමින් මා පස්සෙන් ගමන් කළා.තවත් ඒ වගේ දවසක ඔහු බිම වැටි විනාඩි කිහිපයක් ඒ විදිහටම හිටියා. මිනිහෙකුට උනත් සලකන ඒක හොඳ දෙයක්. ඒ වගේ වෙලාවට මං ගිහින් එයාගේ මුණ ලෙවකනවා.
                                                                  බොහෝ වෙලාවට අප, මිනිසුන් අපත් එක්ක එකට නිදාගන්නවාට කැමති නැහැ.එත් මං ඔහුට මාත් එක්ක නිදාගන්න ඉඩ දීලයි තියෙන්නේ.මං ආසයි ඒ වගේ කෙනෙක් මගේ ලඟින් ඉන්නවට. ඒක මගේ ආරක්ෂාවටත් හොඳයි.ඔහුට අයත් සැප පහසු කුෂන් පුටුවක් තියෙනවා.මං අහලා තියෙනවා ඒ වගේ පුටුවල වාඩි උනාම මිනිස්සු කම්මැලි වෙනවා කියලා.එයා ඉඳ ගන්න එද්දී මං ඒ පුටුවට පැනලා නිදා ගන්නවා. නැත්තම් සෙල්ලම් කරනවා. එතකොට ඔහු අසල තියෙන වෙනත් පුටුවක ඉඳ ගන්නවා. මං ආස නැහැ මිනිස්සුන්ව කම්මැලි කරන්න.ඒක එයාලගේ දියුණුවට නරකයි.

                                                                            
 මිනිහෙකුට යමක් උගන්නන එකත් ලේසි පහසු දෙයක් නෙමෙයි.සමහර දේ පුන පුනා ඔහුට කියන්න ඕනේ.එත් මං කවදාවත් තරහා ගිහින් ඔහුට බුරන්න, පයින් ගහන්න යන්නේ නැහැ.දෙතුන් වතාක කෙඳිරි ගාමින් ඔහුට නැවත ඒ දෙය තේරුම් කිරීමට උත්සහා ගන්නවා.සමහර වෙලාවට මගේ ආහාර ගැනීම ට යාමට ඔහු ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. එවිට දෙතුන් වතාවක් ඔහුට බුර බුරා ඔහු කල වැරැද්ද පෙන්වා දෙද්දී ඔහු කල වරද තේරුම් ගෙන මා කරපටියෙන් ලිහනවා. ඔහුගේ එම වැටහීම මට ලොකු සතුටක්.

                    ඇතැම් දවසක ඔහු නිවසින් පිටවී යාමට සුදානම් වෙනවා. ඒ වගේ වෙලාවට මං ඔහුගේ පා අසල වැතිරී හුගාක් දුකින් වගේ ඒ මුහුණ දිහා බලන් ඉන්නවා.එතකොට ඔහු ගමන් මල්ල පැත්තකින් තියලා ඒ අදහස අතහැර ගන්නවා. ඒ වගේ වෙලාවට එයාට මගේ අවසරය ලැබෙනවා සැප පුටුවේ වාඩි වෙන්න.මං හෙමින් ඔහු ලඟට ගිහින් අතක් ලෙවකමින් මගේ කෘතඥතාව ඔහුට පළ කරනවා.
      මිනිහෙක් එලියට බැස්සම ඔහේ දඩාවතේ යනවා.ඒ වුනාට මං වැදගත් බල්ලෙක්.මං කැමති නැහැ ඕවට.එබැවින් ඔහු නිතරම නිවස තුල තියාගෙන ඉන්න ඉන්න මං දරන්නේ සුළුපටු උත්සාහයක් නෙමෙයි. වෙලාවකට මේ මිනිස්සු හැදිල්ලත් මට එපා වෙනවා.....

  කොරේ ෆෝර්ඩ් ගේ Every dog should own a man කෘතිය ඇසුරෙන් :)


ප.ලි. - කලකට පස්සේ වේලකට බැස්සේ කියලා ඔන්න මම ආපහු බ්ලොග් ලිපියක් ලියන්න ආවේ ටික කාලයකට පස්සේ. ඒ කාලය අතර තුර මුණු පොතෙන් වගේම පෞද්ගලිකව හමුවී මං ගැන හොයා බලපු ඇයි ලියන්නේ නැත්තේ කියලා අහපු , කරදරයක්ද කියලා සොයා බලපු හැමෝටම ස්තුති :)))