යුද්දයේ බිහිසුණු අත්දැකීමක් වර්ණා ගේ දෑසින්

"දුවන්න දුවන්න ඉක්මනින් ආරක්‍ෂිත ස්ථාන කරා යන්න. "

හමුදාවෙන් එක පිට එක හඬවල් නිකුත් කරයි. යුද්දය නිසා හැමතැනම මිනිස්සු කලබල වී පාරේ එහා මෙහා දුවති.

"නැන්දේ මෙහෙ එන්න ඔයා කොහෙද මේ අර කට්ටිය පස්සේ යන්නේ. අයියෝ කෝ අම්මි?"

"අම්මි නැහැනේ . මමත් මේ බැලුවේ කෝ අම්මි කියලා.."

මට උන්හිටි තැන් අමතක වූවාක් මෙන් විය. මගේ අම්මා මට පන මෙන් විය. 

"මේ ඔයා මෙතනම ඉන්න. මම අම්මිව හොයාගෙන එන්නම්. නෑ එක්කෝ ඔයාත් එන්න. නැත්තම් මෙයා එහෙ මෙහෙ යයි. "

අපි දෙදෙනා ශාලාවක් ඇතුලට ඉක්මනින් ගියෙමු. එය මිනිසුන්ගෙන් පිරී ඇත. මෙහි මාගේ අම්මා ව සෙවීම දියෙන් කිරි වෙන් කරවාගැනීමටත් වඩා අපහසුය. එහෙත් මම අම්මා ව සොයා නැන්දා සමග ඉදිරියට ඇදුනෙමි.

අහ්හ් මොකක් රොබට් පැටින්සන්.. අනේ මම ආසම නළුවා. 

"කට්ටිය මේ පැත්තෙන් එන්න. ඉක්මනින් ආරක්‍ෂිත ස්ථාන කරා යන්න. "

මලා මු සිංහල කතා කරනවද. ලඟට යන්න ඕනා අත්සනක් ගන්න. 

"මේ ඔයා මොකද මෙතන හිටගෙන කරන්නේ? ඉක්මනින් මේ පැත්තෙන් එලියට යන්න. බෝම්බ ගහයි මෙතනට දැන් "

ඔහු එලෙස කියුවේ මාහටය. අනේ රොබට් පැටින්සන් මාත් එක්ක කතා කළා. ආසාවේ බැරුවා..

"යමු යමු නැන්දේ. මෙතෙන්ට දැන් බෝම්බ ගහනවලු.. "

 එකෙනෙහිම අපි සිටිය ශාලාව වෙතට ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාරයක් එල්ල විය. 

ඩොන් පටාස්... පට පට පට පට ඩොන්...

"අයියෝ මගේ කන "

මට ශබ්දයක් ඇසුනි. මම හනිකට නැගිට දකුණු පස බැලීමි. මාගේ දකුණු කකුල ළඟ නැන්දා වැටි සිටිනු දැක මම කලබල වීමි..

"අහ්හ් නැන්දා මට වඳිනවා වත්ද? :o නෑ එහෙම වෙන්න බෑ. බලන්න ඕනා මොකෝ මේ පොලොව සිපගෙන ඉන්නේ කියලා.

ඉන්පසු මම වට පිට බැලුවෙමි. මගේ දෙපස මල සිරුරු සිය ගණන් තිබෙනු දැක මම බියපත් වීමි. නැන්දා ව මම ඊළඟට ඔසවා ගත්තෙමි. නැන්දා ට සිහිය තිබෙනු දැක මම පස්වනාක් ප්‍රීතියෙන් ඉපිලී ගියෙමි. 

"නැන්දේ නැන්දේ ඔයාට මොකද? නැගිටින්න. බෝම්බ ගහලා ඉවරයි.."

"අයියෝ කෙල්ලේ මගේ කන ඇතුලේ උණ්ඩයක් හිර වෙලා.මම මැරෙයි අයියෝ මගේ දේපල ටික මහලු මඩමකට ලියාපන්. "

"මේ පිස්සුද. අපි ඔය උණ්ඩේ ඉස්පිරිතාලෙකට ගිහින් එලියට ගම්මු.. යමු යමු හනිකට සුනංගු වෙයි නැත්තම්."

අපි දෙදෙනා ඉක්මනින් දිවවිත් පාරට ආවෙමු. මිනිසුන් සී සී කඩ දුවති. මම ඉක්මනින් ඇත දමා ත්‍රිවිලර් එකක් නවතා ගතිමි. ඉන්පසු අපි දෙදෙනා හනිකට එහි නැග ගත්තෙමු. 

"අහ්හ් මේ කවුද? මේ ඔයා ලකී ඩයස් නේද? මොකද මේ ත්‍රීවීල් එලවන්නේ ? "

"අයියෝ දැන් රඟපාලා විතරක් ජිවිතේ ඉස්සරහට ගෙනියන්න අමාරුයි දරුවෝ.එකයි මේ සයිඩ් ඒකෙන් මේකත් කරන්නේ. "

"හොඳා හොඳා අපිව ඉක්මණින් ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්නකෝ. මේ අපේ නැන්දාගේ කනේ උණ්ඩයක් හිර වෙලා."

" හොඳයි හොඳයි. ඔය යන ගමන් අටපට්ටමටත් ගොඩ වෙලා එමුද දරුවෝ. "

" අපෝ බෑ බෑ අපිට අම්මා හොයන්නත් යන්න තියෙනවා. "

අපි ඉක්මනින් ඉස්පිරිතාලෙට ගියෙමු. එහි සෙනග පිරී ඉතිරි ඇත. මෙහි බෙහෙත් ගැනීමට සිටියොත් නැන්දා වලපල්ලටත් මට නැන්දාගේ වයසටත් ඒමට පුළුවන්ය. ඒ නිසා අපි ගෙවන රෝහලකට ගියෙමු. එහෙත් මගේ අතේ පිච්චියක්වත් තිබුනේ නැත.

"හරි මෙතනින් නතර කරන්න.. ලකී ඩයස් හැබැයි අපි ගාව සල්ලි නැහැනේ දෙන්න."

" හත්වලාමේ සල්ලි නැත්තම් පාරට අත දැම්මේ මොකටද? "

"හදිස්සින්නේ. අපි අපිනේ අනේ පස්සේ සල්ලි බේරගමු."

"ඔයාලට සල්ලි නැත්ද? අහ්හ් එහෙනම් මෙන්න මේක තියාගනින්. "

එලෙස කියා මගේ ත මිටි මොලවා ඔහු විදුලි වේගයෙන් තුන්සක රියෙන් ඉගිල ගියේය.

"මලා රුපියල් 4500 ක්. හොඳ වෙලාවට.යමු යමු බෙහෙත් දාගමු "

එලෙස බෙහෙත් දමා අපි ගෙදර ආවෙමු. ඒ එද්දී අම්මා ගෙදර පැමිණ සිටියේය. 

"අම්මේ ඔයා ආවද? අපි හැමතැනම ඔයාව හෙව්වා."

"මමත් ඔයාලව හෙව්වා. මාව අතරමං උනානේ.ඉතින් මම කෙලින්ම ගෙදර ආවා. දන්නවද ත්‍රීවීල් එක එලෙව්වේ ලකී ඩයස්. "

"මලා අපිව ගෙනිච්චේත් එයානේ. සල්ලිත් දුන්නා අපිට. මට හිතෙන්නේ ඒ තාත්ති වෙන්න ඇති ඒ වෙලේ ලකී ඩයස් වෙලා එන්න ඇත්තේ "

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"නැගිටිනවා නැගිටිනවා වෙලාව 6 යි."

හෑ එක හීනයක්ද? අපොයි ඒ කියන්නේ රොබට් පැටින්සන් හීනයක්ද? අනේ ඔයා මට හීනයක්‌ විතරයි :( තනි ඇහැට ඇඬේන්නේ :'(

ප.ලි.- සත්‍ය සිදුවීමකි. අද උදේ දැක්ක සිදුවීමකි. :පි