බොඳව ගිය දේදුනු- 1 කොටස

හ්ම්ම් වර්ණා ටත් හිතුනා ඔන්න කතාවක් ලියන්න. මම නම් ඇත්තටම ලියන්න දන්නා කෙනෙක් නෙමෙයි. එත ගොඩාක් කියවන කෙනෙක්. මේ ලියන කතාවේ ගොඩාක් වැරදි තියෙනවා. හෙන බෝරිං වෙන්න පුළුවන් ඔයාලා කියවද්දී. මේ නිකන් මගේ හිතේ තිබුණු ආශාවකට ලියුවා විතරයි.. අඩුපාඩු කියන්න හොදේ..
හිතු අහලා තිබුනා මම මේ ලියන්නේ මම කාලෙකට ඉස්සෙලා හිතුට ලියන්න කියපු මගේ ජිවිත කතාවද කියලා. අනේ නැහැ. මම එක ලියන්නේ නැහැ කියලා තීරණය කළා හිතුවො.. මේ මම නිකම් හදපු එකක්.


ඔන්න එහෙනම් අද පලවෙනි කොටස. :)))

සැහැල්ලුව කියන්නේ නම් මගේ ජිවිතේට නම් තහනම් වචනයක්. එත් පහුගිය ටිකේ මං උත්සාහා කළා වෙන මොකටවත් නෙමෙයි අල්පේච්ජ ජීවිතයකට හෙට දවස කූඩු කරන්න. හැමදේ දිහාම සුභවාදිව බලලා මහා කන්දක් තරම් නෙමෙයි අල්පෙනෙති තුඩක් තරම් පුංචියට හිනා වෙන්න..


____වස්සානයට ඇත වනලා ඉමු මගබලන් උද්‍යානයක කෙලවරට වී..__


හ්ම්ම් ලස්සන සංගීතයක් එකපාරටම කන ලග හෙනයක් ගැහුවා වගේ.. නාදුනන නොම්බරයක්. ගම්දෝ නොගම්දෝ...
තප්පර කිහිපයක සිතේ සක්මන් භාවනාවකින් පසු මම
         "හලෝ"


          "හලෝ කවී, මොකෝ බන් ආන්සර් කරන්න මෙච්චර වෙලා යන්නේ? උබ මහා දවල් හීන බලනවද මගුල "


ඒ මගේ දුකට සැපට ඉන්න මගේ සහෝදරියක් වන් මිතුරිය නෙතුකි.


              "නෑ බන් මට ඇහුනේ නැහැ...
               මොකෝ හදිස්සියක්ද ??? "




              "නෑ බන් අරූ මාව කන්න හදනවා උබට කොල්ලෙක් ඉන්නවාද අහා අහා.. ඊයේ ඔෆිස් එකටත් ආවා. මම ශේප් කරලා යැව්වා... මේ දැනුත් කෝල් කළා බන්..."


              "උබ දන්නවානේ මගේ හිතේ ආපහු වෙන කෙනෙක්ට ඉඩක් නැහැ කියලා..එයාට පැහැදිලි කරලා එක කියන්න  නෙතු."


                 " අනේ මන්දා බන් අන්න උ හෙට උබේ ඔෆිස් එකට එනවා කියුවා.. උබම එක කියපන්. මම තිබ්බා බායි "

දෙයියනේ ආදරය කියන හැගීම අමතක කරන්න ගන්න උත්සාහය යාන්තමින් හරි සාර්ථක කරගන්න උත්සාහා කරනකොට මේ මොන හෙන ගෙඩියක්ද පාත් වෙන්න හදන්නේ....
හෙට එයිද ??????
ඔන්න ඔහේ ආවදෙන්.. ආවොත් බලාගමුකෝ..


මැයි මල් වලින් තණනිල්ල මත ඇදුනු රතුම රතු  කලාලය දෙස මම තවත්  මොහොතක් බලා සිටියෙමි. ලා අරුණැල්ලක් පැතිර ගියද නේවාසිකාගාරය අසල මැයි ගස් පෙළ නිසා තවම මද අදුරක්‌ ඇත. තව ටිකකින් මේ  මල් වත්ත අතුගාගෙන බෝඩිමේ ඇන්ටි අතුගාලා දමාවි.. ඒ රතුම රතු මල් පොඩි පට්ටම් වෙලා කසල භාජනය  වෙතට ඇදෙනු ඇත. කොච්චර සිත් ඇදගන්නා දසුනක් වුනත් මිනිසුන් එය විනාශ කර දමාවි. අපේ ජිවිතත් හරියට ඒ වගෙයි. අපි කොච්චර  ලස්සනට ජිවත් වුනත් මරණය  අපි අසලට එනවාමයි.. 
සිහින් දුකක් වැනි හැගීමක් හිත තුලට කා වදින්නට උත්සහා කරද්දී මම ජනේලය ලගින් මෑත්විමී.


                              "කවී අද පන්සල් යමුද? "


ඒ මගේ බෝඩිමේ මිතුරිය.
 කැළණි පන්සල් බිමත් ගඟ අවටත් හුදෙකලා විය. එහි යෑම මගේ හිතට අස්වැසිල්ලකි.

                                "සුදු ඇදුම් හෝදලාද මන්දා  කෙල්ලේ ? "




                                 "කමක් නෑ මගේ ඇදුමක් හරි ඇදගෙන යමු වදේ.. අද තාරක එනවා කියුවා "


                              " අහ්හ් එහෙනම් එකයි මෙකි මේ පන්සල් යන හැදුවේ. හේ හේ "
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


තාරක පැමිණියේ අපි පන්සල් ගොස් විනාඩි 15 කට පසුව. තාරක පැමිණීමත් සමග මම ඔවුන්ට ඉඩදී බෝධිය   අසලට ගියෙමි. බෝධින් වහන්සේ වැඳ පුදා අවසන් වී ගඟ පැත්තට ගියෙමි.
ගඟදෙපස අවට හුදෙකලා විය. මම අනන්ත දියතලය දෙස අරමුණකින් තොරව බලා සිටියෙමි.වැසි කාලය නිසාවෙන්දෝ ජලය බොර පාටට හැරී තිබුණි.ගගද ජීවිතය මෙනි. වරක නිල් දියෙන් යුතුව නෙත් වලට සොදුරු දසුන් මවයි. තවත් විටෙක  බොර පැහැති දිය රැගෙන දෙපස ඉවුරු බිදෙමින් ඉදිරියට ඇදෙයි..

කැළණි ගග මගේ ජිවිතේ බොහෝ දේවල් දනී.. මිනිත්තු කිහිපයක් මම ගග දිහා බලාගෙන භාවනා කලෙමි..


                                  "මොකද ගගට පනින්නද කල්පනාව "
මගේ සවන් ලගින් ඇසුණු කටහඩ ඔස්සේ මම ක්ෂණිකව හැරී බැලීමි.


මතුසම්බන්දයි.