අකම්පා

කාලෙකින් බ්ලොග් පොස්ට් එකක් ලියන්න බැරි වුනා මොකද වර්ණා දැන් ටිකක් කාර්යබහුල වෙලා. අලුත් රැකියාව, අලුත් මුහුණු, අලුත් රාජකාරි. වගකීම් කියන දෙයක් ඔලුවට ඇවිල්ලා නිසා නුහුරු දිවි පෙවතක් මේ දවස් වල මම ගතකරන්නේ. රාජකාරිය දේවකාරිය කියලා කියමනක් තියෙනවානේ, ඒ කියමනට සාධාරණයක් ඉෂ්ටකරන්න මම ඉතින් රාජකාරිය අකුරටම ඉටු කරනවා. කාලය කොච්චර හිග උනත් මම මගේ හිතවත් බ්ලොග් මිතුරන්ගේ බ්ලොග් අඩවි වල පොස්ට් බලන එකනම් අමතක කලේ නැහැ, :)))  


                                                                 අද වර්ණා වැඩට නොගියේ අද තරමක් වර්ණා ට අසනීප ගතියක් දැනුන නිසා, හෙම්බිරිස්සාව සමග උගුරේ රිදිල්ලෙන් පටන් අරගෙන දවල් උනත් සමග වමනය යාම නිසා හවසට බෙහෙත් ගන්න යන්න තමයි ඉන්නේ. එත් ඉතින් කොච්චර කාර්යබහුල උනත් , අසනීප තිබුනත් හිතේ හැමවෙලේම කැකෑරෙන අමිහිරි වේදනාවන් කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසාමයි මම පොස්ටුවක් ලියන්න කියලා ගොඩවුනේ. එත් මේ දුක හිතෙන මගේ අත්දැකීමක් නම් නෙමෙයි, නමුත් පොතක් ගැන. මුණු පොතේ අර ගොඩාක් කමෙන්ට්ස් යන පොස්ට් එකක් තිබුනේ BMICH book fair යන්නේ කව්ද කියලා අහලා, අන්න එකට මමත් ගියානේ. එහෙදි මගේ සිත ගත්ත පොතක් ගැන තමයි මේ කියන්න යන්නේ.


මනෝරි සිලිකා වික්‍රමාරච්චි නමින් මගේ ප්‍රියතම නවකතාකරිනිය වන අතරම ඇගේ බොහෝ පොත් ප්‍රමාණයක් මා විසින් කියවා නිමකර තිබේ. එයිනුත් නේත්‍රා කියන පොත අප පන්තියේ සැම දෙනෙක්ම  අතින් අතට පාස් කරගෙන කියවපු ඇගේ මම ආසමකරන නවකතාවක්. 
ඇගේ පොතක් වන අකම්පා ගැන තමයි මම මේ කියන්න යන්නේ.  ගෙනාපුම දවසේ එක හුස්මට කියවලා දැමු අතරම විසි තිස් පාරක් ඇස් තෙත් වන්නටද ඇති. ඔයාලත් අරගෙන කියවන්න, අකම්පා, ගෑනු ලමයෙකුගේ ජීවිතේ අපායක් කල පිරිමි ගැන කියවෙන කතාවක්. ආදරේ අහිමිව දුක් විදපු පෙම්වතියකගේ කතාවක්. ...

 ඔන්න එහෙනම් මම බෙහෙත් ගන්න ගියා,, ටටා..