බොඳව ගිය දේදුනු - අවසාන කොටස

අඬන හැම හිතක්ම දවසක හිනා වෙනවා, ජිවිතේක තියෙන්නේ දුක් කඳුළු විතරක්ම නෙමෙයි.

ආදරේ කරන හිත් කඳුලින් දුකින් තෙත් උනාට කවදාහරි ඒ හිත් සතුටින් පිබිදෙනවා. 

විහඟ කෞමදී මේ දෙන්නාගේ ජිවිත එයාලට ඕනා විදියට ගෙවුනේ නැහැ.. හැම දෙයක්ම සිද්ද වෙන්නේ ඉරණමේ තියෙන විදියට කියලා අපි හැමෝම හිතුවත් විහඟ ඒ ඉරණම පිළිගන්න සුදානම් වුනේ නැහැ.

සැහැල්ලුවෙන් ජිවිතේ ලස්සනට ගෙනිච්ච විහඟට මේ සිද්දවුණු දේවල් ගැන ඔහුගේ දෙමව්පියන් යාළුවන් ගොඩාක් කම්පා වුනා.

ඒ දේවල් එහෙම වෙද්දී රෝහල ඇතුලේ සිද්ද උනේ අපි කව්රුත් හිතුවේ නැති දෙයක්...

මේ ආදර කතාව කොහොම අවසන් වේවිද..

කුතුහලයෙන් පිරුණු මේ ආදර කතාවේ අවසානය මෙසේ සනිටුහන් කරන්නම්......


මුල් කොටස් බලන්න බැරි උනානම් මෙන්න පාර

බොඳව ගිය දේදුනු 1 කොටස
බොඳව ගිය දේදුනු 2 කොටස
බොඳව ගිය දේදුනු 3 කොටස
බොඳව ගිය දේදුනු 4 කොටස
බොඳව ගිය දේදුනු 5 කොටස
බොඳව ගිය දේදුනු 6 කොටස
බොඳව ගිය දේදුනු 7 කොටස

"ඔව් කෙල්ලේ ගයාන් වෙන කෙනෙක්ව බැන්දා?"


"මො මො ...කා ..කක්?" 

අද එතැන් සිට

කවි...කවි අනේ කෞමදී.....     ඩොක්ටර්.........

නැගිටින්න කවි අනේ ඇස් අරින්නකෝ........ 

විහඟ ත් නෙතුකිත් මාරුවෙන් මාරුවට කෑ ගැහුවා...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


"විහඟ"  "විහඟ"


"අහ්හ් වරෙන් කසුනෝ වරෙන්..."


විහඟ ඉන්න තත්වේ දන්නා නිසාම කසුන් ආවා විහඟලගේ ගෙදර.


"ආයෙමත් පිස්සු කෙලින්න ගත්තද? "


"කොහොමත් පිස්සුනේ බං"


"උඹ මැරෙන්නද හදන්නේ"


"මැරෙන්නේ නෑ.. මැරෙන්නේ නෑ.. තව මට විඳවන්න තියෙනවා.."


"උඹ විදෙව්වා කියලා මේ ලෝකේ කාටවත්ම පාඩුවක් වෙන්නේ නැහැ. ජීවිතේට මුණ දීපන් විහඟ..."


"මොනා මුණ දෙන්නද බං. "


අසිහියෙන් විහඟ ගොඩාක් දේවල් කියෙව්වා.කසුනුත් ඔහේ අහගෙන හිටියා. හිතක ඇවිලෙන ගින්දරක් මිනිහෙක්ව පුච්චලා අලුකරලා දාන්නේ කොහොමද කියලා කසුන් ඇස් දෙකෙන්ම දැක්කා...

විඳවන්න පුළුවන් හැම වේදනාවක්ම විහඟ මුළු හිතින්ම තුරුළු කරගෙන විදෙව්ව්වා.එත් ඒ කිසිම දෙයක් විහඟ ගේ අම්මා නම් ඉවසුවේ නැහැ. විහඟ කාමරේට වෙලා ඉන්න වෙලාවක අම්මා විහඟ ව හොයාගෙන කාමරේට ආවා...


"දරුවෙක් උස් මහත් වෙද්දී අම්මෙක් තාත්තෙක් ඒ දරුවා දිහා බලලා දාහක් හීන පුරනවා මගේ පුතේ.ජිවිතේ විඳපු හැම දුකක් කරදරයක්ම දරුවන්ගේ දෙපාමුල තියලා දෙමව්පියෝ බලාපොරොත්තු වෙන්නේ සැනසීම විතරයි. මගේ පුතා මේ කරන දේවල් වලින් අපේ සැනසීම නැතිවෙලා.. අපිට ඒ සැනසීම ආපහු දෙන්න මගේ පුතේ... "


"අම්මා ටවත් බැරි උනාද මාව තේරුම් ගන්න අම්මේ. "


"මට පුතාව තේරෙනවා. එත් හැමදාම මෙහෙම ඉන්න බැහැනේ ඔයාට. කවදාහරි මේකේ අවසානයක් තියෙන්න ඕනා. ඒ අවසානය අද හෙටම වෙනවානම් මම කැමතියි. අම්මා ට තාත්තාට සලකන්න හිතනවානම්  ඒ දේ විතරක් අපිට කරන්න. හිතලා තීරණයක්‌ ගන්න"


එහෙම කියලා අම්මා කාමරෙන් ගියා.


"කෙල්ලේ ඇයි මට මෙහෙම කලේ..." විහඟ තමන්ටම මුමුණ ගත්තා.
ඔහු ගෙදරින් එලියට ආවා.. අරමුණක් නැතුව ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා. පුංචි හුලන් රැල්ලක් ඔහු ගාවින් ඔච්චමට හිනා වෙලා වගේ දුවලා ගියා.. 
අහසට පොළොවට ගතු කියන මේ හුළඟ  හැම ආදර හිතක් ලඟම නැවතිලා මොනවදෝ රහසක් මුමුණනවා... විහඟ ගේ කෞමදිගේ ආදර හිත් ළඟ නැවතුනු මේ හුළඟම දැන් මහා කුණාටුවක් වෙලා මේ හිත් දෙකම අතරමං කරලා ඉවරයි.

විහඟ ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා.. ඔහු නැවතිලා වට පිට බැලුවා. ගොඩාක් ලොකු සමීප බවක් ඔහුට දැනුනා. කෞමදී ලඟට ආවා වගේ හැඟීමක් ඔහුට දැනුනා. ඔහු ගියා කෞමදී ලඟට. හැම දෙයක්ම ඔහුට නැවත ඔහුගේ ඇස් ඉදිරිපිට මැවුනා.
-------------------------------------------------------------------------------------------------


"ඩොක්ටර් ඉක්මනට එන්න. කවි ට සිහිය නැති උනා වගේ උනා "


වෛද්‍යවරු එතනට යනකොටත් කවි හැමෝවම දාලා ගොඩාක් දුර ගිහින් ඉවරයි. ගොඩාක් උත්සහා කලත් ඇයගේ ජිවිතේ එතනින් නතරවෙලා ඉවරවෙලා තිබුනා.


"ඇයි ඩොක්ටර් මොකෝ කවිට"


". එයාට ඔහු නැතිවුණු දුක දරාගන්න බැරි උනා. මොකද එයා ඒ වෙලාවෙදිත් මානසික කැළඹීමකින් හිටියේ.මට කනගාටුයි මිස්ටර් විහඟ. එයා නැති උනා"


පැය ගානක් විහඟ කවිගේ මුණ අල්ලං කෑ ගහලා ඇඬුවා. එත් ඒ කිසිම දෙයක් කවිට ඇහුනේ නැහැ.  එදා ඉඳං අද දක්වා විහඟ කෞමදී ව මතකේ තියාගෙන විඳවනවා.

"අනේ ඇයි දෙයියනේ ඔයා මාව දාලා ගියේ.. මෙහෙම ජිවිතේ මාව තනිකලේ ඇයි..?"
හැමදාම කවිගේ සොහොන ළඟ ඉඳගෙන අහපු ප්‍රශ්නේ එදාත් විහඟ ඇහුවා. එත් හැමදාම වගේ උත්තරයක්‌ ලැබුනේ නැති ප්‍රශ්නයක් පිටින් විහඟ එහි තනි උනා.




ඔබ ගියා යන්න 
මටවත් නොකියාම 
කඳුළු සුසුම් විතරමයි මට
ඔබේ සුවඳවත තිබුනේ නැහැ තනියට.....
පුළුවනි නම් ඉස්සර වාගේ හිනැහෙමින්
මගේ හිතට ආදරයෙන් තුරුලුවෙන්න
ඔබ හිතට ආයෙමත් එන්න කියනවාද ?


-නිමි-






පසුවදන-

• පුරා මාස දෙකක් මාගේ කුළුඳුල් නවකතාව සමඟ රැඳී සිටි ඔබ සැමට මුලින් ස්තුතිවන්ත වෙනවා.  මේ මම කුලුඳුලේ ලියපු කතාව. ගොඩාක් අඩුපාඩු තිබුනා. ඒවා ඔයාලා මට පෙන්නලා දුන්නා. ඒවා යම්තාක් දුරට හරිගස්සවාගෙන මම ඔන්න අද කතාව මෙලෙස නිමා කළා. මාගලක් වගේ දිග කාතාවක් ලියන්න අදහසක් තිබුනේ නැති නිසයි කතාව කොටස්‌ 8 කට සීමා කලේ.. ඉතුරු කොටස කවදාද දාන්නේ කියලා මට බැනපු  අයත් නැතුවා නෙමෙයි :P

• දෙවෙනුව මම දන්නවා කට්ටිය දැන් කඩු කිනිසි උස්සන් මාව කොටන්න එයි. මොකද දුක හිතෙන අවසානයක් දුන්නු නිසා. :)
• මෙහෙමයි මම මේ කතාවේ පලකරන්න කලින් ඉඳලම මුළු කතාවම ප්ලෑන් කළා. දුක හිතෙන අවසානයක් නිසා තමයි මම බොඳව ගිය දේදුනු කියලා නමත් යෙදුවේ. ඉතින් නමේ හැටියටම කතාව ඉවර කලේ එකයි. ළමායි සන්සුන් වෙන්න දැන් ඉතින් :)

• තෙවෙනුව මේක මගේ ඇත්තම කතාවක් නෙමෙයි. මොකද ඉතින් මම තාම ජිවත් වෙනවානේ :D
• මේක මම ගොතපු කතාවක්. එත් සමහර කොටස්‌, සමහර වචන මගේ ජීවිතේටත් සම්බන්දයි...
• අවසාන කොටස ලියන්න කල්ගියේ පාඩම් වැඩ වගේකට හිර වෙලා හිටිය නිසා හොඳේ 

එහෙනම් මම කැපුනා :)